از اونجایی شروع می‌کنم که دستام حتی کوچکتر از یه نارنگی کوچولو بود …

شب‌ها به عشق زودتر صبح شدن میخوابیدمو صبح‌ها به ذوق پختن غذاهای خیالیم تو چهارتا بشقابو قابلمه کوچیک پلاستیکی بیدار میشدم.

خودمو خوشبخترین دختر دنیا میدیدمو اون چندتا اسباب‌بازی آشپزیو ارزشمندترین داراییم.

گذشت، کمی بزرگتر شدم و مدرسه رفتم. تابستون که میومد کلاس زبانو به زور میرفتم و کلاس آشپزیو پروازکنان و همین پرواز بازم منو خوشبخترین دختر دنیا کرده بود.

عقربه‌ها تندو تند چرخیدن، زمان جلو رفت و من به خودم اومدم با چندین و چند دوره‌ای که گذرونده بودم، مدارکی که پشت هم میگرفتم و دوره های آشپزی که دیگه مدرسش خودم شده بودم.

روتین زندگی پا به پای من اومده بود، دانشگاهی که در رشته مهندسی پزشکی قبول شدم، فوق لیسانسی که با رتبه یک تو همون رشته ادامه دادم و کنکور دکتری که دغدغه ذهنیم شده بوده و آزمونی که داده شد.